Toyota Yaris

Ik ben de trotse eigenaar van een Toyota Yaris. Een vuurrode wel te verstaan. Eerst had ik een grijze Yaris, een wat ronder model met een één-liter-motor. Op de snelweg haalde iedereen mij in en als ik in wilde halen, moest ik wel zeker weten dat er niemand achter mij zat, die mij in wilde halen.

Moet je weten dat ik krullen heb, dat mijn haren grijs worden en dat een Yaris een verhoogde zit heeft. Ik weet dat ik van middelbare leeftijd ben, maar dat hoef je niet te benadrukken. Toch?

Het sprak van enige VOC-mentaliteit dat ik, toen ik alleen maar banden hoefde te wisselen, meteen mijn auto inwisselde. Ik was namelijk als een blok gevallen voor een vuurrode Yaris. Daar stond ie, met een wat opgetrokken neus naar de grond gericht. Kontje mooi omhoog. Kijk, ik voelde me meteen jaren jonger. Ik keek in de spiegelende ruit en besloot dat ook meteen maar die krullen eraf moesten en een verfje in mijn haar kon ook zeker geen kwaad. Tadaa!

Ik dacht altijd dat je alleen maar eigenaar van spullen kon zijn. Van een Toyota Yaris bijvoorbeeld. Maar sinds ik me wat meer in de buurt van directeuren en directie-overleggen mag begeven, hoor ik dat je ook eigenaar kan zijn van problemen. Eigenaar van problemen….Oké! Maar dat lijkt me een behoorlijk rotgevoel. Ik schrok. Zou dit dan alleen bij directeuren horen? Al snel bleek dat ik het helemaal mis had. Nee, die problemen zijn niet van directeuren, maar van de collega’s. Heb ik, in de jaren dat ik collega-van-de-werkvloer was, jarenlang niet geweten dat ik eigenaar van een probleem was. Ja, die grijze Yaris was ietsjepietsje een probleem, maar verder was ik me van geen probleem bewust.

Tegenwoordig hoor ik dat er ook directeuren zijn met een probleem. Zij zijn opeens ook eigenaar geworden. Zij zijn eigenaar geworden van het probleem dat hun collega’s-op-de-werkvloer geen probleem hebben. Rot voor ze.

Eerlijk gezegd zijn de collega’s nu het minst te benijden. Zij zijn zich van geen probleem bewust. Zij rijden heerlijk onbekommerd in hun grijze Toyota Yaris rond. Ook al gaatie niet zo hard, ze komen vast en zeker op de plek van bestemming. Zij talen niet naar een felle rode Yaris. Die levert alleen maar extra zorgen op. Dure verzekering, extra lening misschien. Nee, het is prima zoals het is.

Ik kan vanuit mijn keukenraam mijn rode Yaris zien staan. Opgetrokken neusje en kontje omhoog. Maar hij is alweer ietwat achterhaald. Straks moet mijn auto naar de garage. Het is tijd om banden te wisselen. Het is tijd voor winterbanden. Maar wat zal ik doen als ik daar het nieuwste model Yaris zie staan. Nog agressiever neusje, nog strakker belijnd en glimmend zwart gespoten. Zal ik?

Ik besef dat ik een probleem met mijzelf heb. Ik neem een besluit.

Ik wil weer een grijze Yaris.

Met een één-liter-motor.

Geen probleem.