zondag 14 juni 2015

Shuffleknop

Het is vakantie en ik zit met twee kinderen aan de grote tafel. Eén zit er achter een laptop, de anderheeft een iPad en ik besluit om ook mijn laptop te pakken. Je bent per slot van rekening laptopmoeder of niet hè? Dat iedereen achter zo’n apparaat zit, wil nog niet zeggen dat het niet gezellig is. Nee, er staat zelfs een pot thee op een lichtje tussen ons in en de lekkerste koekjes van de Lidl, die met cranberry en white chocolat, zijn bijna op. Een beetje op z’n vanderhulst laat ik maar zeggen. Ik voel me weer bijna een goede moeder.

Mijn zoon is achter de iPad op zoek naar een kamer. De woningzoeker levert hem tot nu toe nog niet veel op. Hij heeft ook zo zijn eisen. Hij wil wel op kamers, maar dat moet dan met zijn vanaf-groep-één-vriend. Ik vind dat wel een goed idee, want behalve dat het een leuke jongen is, is deze jongen ook nog eens heel netjes en hij kan haren knippen. Dat is iets wat ik niet kan. Ik kon vroeger zelfs niet eens goed staartjes bij mijn dochters maken. Nu moet gezegd dat ze toen ook wel van dat ontzettende gladde melkboerenhondenhaar hadden. Laat ze het niet lezen. Alle knipjes en elastiekjes begonnen, zodra ik ze erin geprutst had, te zakken en te schuiven. Met die haren is het trouwens wel helemaal goed gekomen. En mijn zoon heeft tegenwoordig een topknot, die hij er gelukkig zelf in draait.

Maar goed, mijn zoon zoekt dus een kamer. Nu heeft hij een piepklein kamertje op zolder. Hij klaagt daar overigens nooit over, want hij is zich er maar al te zeer van bewust dat er vele voordelen aan het thuis wonen zitten. Zijn kleren worden gewassen (als ze tenminste in de wasmand zitten), zijn kostje staat voor het kauwen en zo nu en dan stopt zijn moeder hem ook nog eens wat toe. Maar toch wil hij op kamers met zijn vriend. Vriendschap is belangrijk. Dat heeft hij goed gezien. En het maken en houden van vrienden is een kunst.

Opeens kijkt mijn zoon op van zijn iPad. ‘Maak vrienden met je shuffleknop’ zegt hij en hij grijnst erbij. Dat is wat hij net via Spotify hoort. We kijken elkaar aan. Niemand heeft een shuffleknop en niemand weet hoe je nu vrienden moet maken met die knop. Er verschijnt een frons boven de ogen van mijn zoon. Hij denkt na en zegt dat hij vermoedt dat het te maken heeft met leuke liedjes en stomme liedjes in je afspeellijst.  Wat zou hij een leuk liedje vinden? Ik pak zijn IPad er even bij als hij weg is. Hij heeft maar één liedje in zijn afspeellijst op Spotify staan. Die kan je niet eens shuffelen. Maar dat is kennelijk niet nodig. Net als je vriend-van-groep-één kan één grote vriendschap soms genoeg zijn. En shuffelen in de vriendschap lijkt mij een tricky bezigheid. Eigenlijk word ik wel blij van die afspeellijst. Gewoon trouw blijven aan je keus.

Ik kom er al schrijvende achter dat shuffelen positief en negatief kan zijn. Soms moet je wel aan de shuffle. Bijvoorbeeld als je twintig bent en vindt dat je moeder niet meer voor je kostje hoeft te zorgen. Dan wissel je dat zolderkamertje gewoon in voor een smerig hok in een studentenhuis. Dat is gewoon heel gezond. En als je dat ook nog eens met je allerbeste vriend doet, dan is dat ook weer gezond. Maar daar gebruik je dan geen shuffleknop voor.

Je moeder mag je inwisselen, maar je vriend niet. Ik neem een besluit. Ik wil wel eens zien hoe dat gaat met die shuffleknop en afspeellijsten. Ik klik links en ik klik rechts, ik krijg het niet voor elkaar. Ik geloof dat ik daar toch mijn zoon voor nodig heb. Ach wat een onzin. Ik kan toch gewoon een cd’tje opzetten? Waarom zou ik mijn cd’s inwisselen voor het wereldwijde web? Ik heb al ooit eens de vergissing begaan door over te stappen van het zwarte vinyl uit prachtige kartonnen hoezen op kleine glimmend schijfjes uit plastic doosjes die altijd kapot gaan. Helemaal fout geshuffled.

For the time being woont mijn zoon nog thuis en voorlopig draai ik cd’tjes zonder shuffleknop. Ik houd het nog even bij het oude en ga voor een nieuwe pot thee. Op een lichtje, met Lidlkoekjes. Niks geen shuffle. Ik vermoed dat diep in zijn hart, mijn zoon het daar mee eens is.

Met dank aan Spotify.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten