Potverdikkie

Ik ben helemaal van slag. Us Epke is gevallen en hij staat op dit moment op de twaalfde plek! Ik kan wel huilen en heel Tsjongerschans met mij denk ik. Enige tijd geleden schreef ik dat ik zo blij was dat deze atletische coassistent weer begonnen was met trainen. Ik was echt opgelucht, omdat ik me ietwat bezorgd maakte. Ik was bang dat het moment dat hij meer dan twee vluchtelementen zou gaan combineren niet meer zou komen. En vandaag maakte hij een voortijdige landing op de mat. Wat zal er toch in Epke omgegaan zijn? Ik weet niet wat ‘potverdikkie’ in het Fries is, maar dit zal toch wel het minste zijn dat hij gedacht heeft.

Ik dacht laatst ook ‘potverdikkie’. Maar dat ging toch over heel iets anders. Ik ben namelijk in de handen van de andere helft van Nederland gevallen. U weet wel, die ene helft die de andere helft van Nederland coacht. Ik had een bloedsaaie groepsbijeenkomst gehad die ging over het herkennen van stresssignalen. Ik hoorde er niets dat ik niet al gehoord of gelezen had . Ik had zelfs de neiging om de Competentie-thermometer, ja die, erop los te laten. Mijn aandacht verslapte. Toen ik na twee lange uren naar buiten ging, nam ik eerst de verkeerde ingang van de parkeergarage, vervolgens moest ik omlopen voor het betaalapparaat. Ik zette mijn decimeterdikke cursusmap op de grond, betaalde, nam mijn parkeerkaart uit het apparaat en kuierde naar mijn autootje.

Door de spits reed ik naar huis en daar slokten mijn huiselijke beslommeringen mij enige tijd op. Na het journaal herinnerde ik me dat er ook huiswerk bij de bijeenkomsten hoorde. POTVERDIKKIE, dacht ik. De map! Die staat in het beste geval nog bij het betaalapparaat tegen de muur. Nee, natuurlijk niet. Wie wil er nou niet zo’n kloeke map met diepzinnige inhoud! Die map is definitief weg. Gek genoeg, leverde het mij geen stress op. En dat vond ik wel stoer. Ik dacht ‘zonder die map red ik het ook wel’. In een ver verleden, had ik me in duizend bochten gewrongen om de map terug te krijgen en misschien had ik ook al wel alvast het huiswerk voor de volgende keer gemaakt. Maar nu ? Niets van dat alles. Ik dacht ‘het komt wel goed’. Een andere desko had mij al eens het verschil tussen loyaliteit en plichtsbesef uitgelegd. En dat was heel inzicht gevend. En nu zeker zeer stress verlagend. Potverdikkie, ik had geen last van stress. Ik was zeer ontspannen zelfs.

Hoe is dat nu met onze Epke? Hoe gaat hij om met zijn onfortuinlijke landing op de mat? Gelukkig heeft Epke een coach. Als ik die coach was zou ik gewoon zeggen ‘Epke, je kunt het. Je weet wat je nu fout gedaan hebt en dat doe je niet weer. Gewoon opstaan jongen. En morgen ga je weer je rondjes draaien, zoals je dat altijd goed gedaan hebt’.

Zou het helpen? Anders loopt er in Zwolle misschien nog iemand met een decimeterdikke cursusmap rond. Op zoek naar de rechtmatige eigenaar. Als u hem tegen komt, zeg dan maar dat Epke mijn map wel mag hebben. Maar ik denk dat hij hem niet nodig heeft. Ik heb alle vertrouwen in die jongen. Van één fout zal hij niet minder worden. Misschien wel sterker.

Ik merk dat dit schrijven therapeutisch werkt. Ik ben niet meer van slag. Eigenlijk denk ik nu twee dingen: ’F*%# de cursusmap ‘ en ‘Epke boppe’.

Potverdikkie!