21e eeuw

Ik dacht dat het ruim een half uur rijden was. Maar dat was niet het geval. Zeker drie kwartier duurde de tocht richting Almelo. En als u mijn verhaaltjes vaker gelezen hebt, weet u dat ik altijd van de nood een deugd maak in de auto. Mijn radio is onder het rijden mijn beste vriend. Ik hoor zoveel interessants. Tenminste, ik vind het interessant. En ik heb het gevoel dat ik dan weer helemaal ´bij´ ben. Op één of andere manier is dat belangrijk voor mij.

Zo hoorde ik vandaag weer een bijzonder bericht. Ik hoorde dat Nederland ontschaapt. Echt waar. Dat zal ik even uitleggen. Staatssecretaris Dijksma heeft besloten dat boeren meer koeien mogen houden. Het heeft iets met melkquota te maken. Naar aanleiding daarvan werd er een boer geïnterviewd. En het ging over schapen. Dat klinkt wonderlijk, maar dat is het niet. De boer rekende voor dat een koe 1500 euro oplevert en een schaap maximaal 150 euro. Dat is een heel verschil. En als een boer nu meer koeien mag hebben van onze staatssecretaris is dat voor de inkomsten van de boer natuurlijk gunstig. Daar legt het schaap het meteen af tegen de koe. Ergo, Nederland ontschaapt!

Schrikken hè? Nog even voor uw geruststelling, op de dijken zullen schapen blijven lopen, want dijken zijn een no-go-area voor koeien.

Met dat wonderlijke werkwoord nog in mijn hoofd parkeerde ik mijn auto keurig netjes langs de stoeprand. En ik was niet de enige. De hele buurt was dicht geparkeerd. Ik mocht in mijn handjes knijpen met zo’n fijn plekje.

Het doel van mijn reis was een studiedag van mijn schoolvereniging. In een gebouw van een Pinkstergemeente, hoe toepasselijk, een voormalige school, kwamen wij bij elkaar. Allemaal. Iedereen. Binnen gekomen krioelde het van voornamelijk juffen met schoudertassen. Allemaal op weg van of naar de koffie met ontbijtkoek. Best gezellig. En toch had ik steeds het woord ‘ontschaap’ in mijn hoofd. Voegde ik mij als schaap bij deze kudde, of juist niet. Mijn eeuwig durende worsteling. Ben ik een schaap of ontschaap ik?

Voorlopig voegde ik me netjes. Ik vond een stel aardige collega’s. Samen luisterden we naar een leuke jonge directeur uit het oosten van het land. Hij sprak met een heerlijk accent en had ook nog eens een marathon gelopen in Rome. Ik was helemaal into. En hij had het over klaar zijn voor de 21e eeuw. Maar dan komt het, hij had het over nieuwsgierigheid. Zoemmmm, ik voelde me op en top schaap. In het gesprek dat daarna volgde was ik nog steeds schaap en ook dat was geen slecht gevoel.

Wat is dat toch met mij? Na de pauze is het gedaan met de onderwijsmarathonman, maar krijgen we een soort van concert. Een ontzettend leuke knul praat en zingt de middag aan elkaar. Ik kan de hele tijd naar die jongen kijken en denken ‘het zou je zoon maar zijn’. Maar ik kan niet goed meezingen en meebeleven. Dit schaap verlangt naar andere grazige weiden. En het liefst niet in een kudde. In mij is een nieuwsgierigheid gewekt. Een nieuwsgierigheid naar een ander verhaal, een andere emotie, een andere taal. Een taal waarin ontschapen misschien wel net zo iets betekent als ontwaken. En ontwaken doe je het liefst in alle rust.

Omdat er een zonnepanelenmevrouw deze middag bij mij  op de stoep zal staan, vertrek ik iets eerder. Al mijn blije collega’s staan vrolijk te zingen.  Prima, er zal straks wel ergens een filmpje op Facebook opduiken van deze happening. Maar ik zal er niet op staan. Geeft niet, er moet toch ook wat ruimte zijn voor nieuwsgierige schapen die een beetje afdwalen? Volgens mij is dat heel 21e eeuws.