Huggen

Had ik er toch nooit meer aan gedacht! Je snapt het niet dat je zoiets vergeten kan. Maar gelukkig zat ik in de auto en luisterde ik naar de radio. Eerst hoorde ik iets over studenten, toen werd er een fijn muziekje gedraaid en daarna kwam het: ‘vandaag is het nationaleluizendag’. Nóóit meer aan gedacht! Natuurlijk, het is altijd op vier maart nationaleluizendag! U wist dat ongetwijfeld en had er ook rekening mee gehouden. Zodra u wakker was, had u uw luizenkammetje uit de keukenla gevist en was daarmee de hele familie te lijf gegaan. Want één dag in het jaar is er extra aandacht voor de luis. Mijn made-in-China-plastic-luizenkammetje ligt nog tevergeefs tussen de postelastieken, bonnetjes, blikopener en veiligheidsspelden op mij te wachten. Domdomdom.

Ik kwam er achter dat er nog veel onbekendheid op luizengebied is. Ten eerste heb ik een neef die hardop op Facebook zich afvroeg of er ook internationale luizen zijn. Waarop een andere faceboekvriendin reageerde met ‘natúúrlijk zijn er internationale luizen’! Ik kreeg de indruk zelfs dat zij daar ervaring mee had. Ik zal het haar nog eens vragen als ik haar in de Albert Heijn tegen kom. Want daar lopen wij elkaar altijd tegen het lijf. En mijn schoonzus had het notabene over het verwennen van de luis. Alsof het dierendag is! Tssss.

Verder begreep ik van Margriet-van-de-radio, dat het vooral pubermeisjes zijn die tegenwoordig last hebben van luizen. Ai, waren wij vrouwen er altijd trots op dat we in onze jeugd twee jaar op de jongens in onze ontwikkeling voor liepen. Nu is het zo dat pubermeisjes last van een basisschoolprobleem krijgen. Zij worden weer getergd door hoofdluis. Dat schijnt te komen van het huggen. Weet u wat dat is? Ik wel, want ik ben tegenwoordig goed op de hoogte van het Engels zoals u heb kunnen merken als u mijn verhaaltjes leest. Van het huggen komt het dus. Er wordt namelijk tegenwoordig te pas en te onpas gehugt. Eigenlijk word je daar ook niet goed van. Jongens begin nooit aan het huggen, want dan krijg je hoofdluis. Tja.

Er zijn meer dingen waar je niet aan moet beginnen. Koop namelijk geen flat in Zwolle. In Zwolle staat een spiksplinternieuwe flat waar je, als het waait, zeeziek in wordt. Dat hoorde ik ook op de radio. Ik vond het, als zeemansdochter, een bizar verhaal. Maar ik zag de ellende wel meteen voor me. Stel je voor, de wind giert om je flat en voordat je er erg in hebt staat je petteflat te wiebelen. Je voelt je beroerd worden en valt zeeziek in de armen van je dochter. FOUTFOUTFOUT. Sinds nationaleluizendag weet ik dat dit het laatste is wat je moet doen. Val nooit in de armen van je dochter. Grote kans dat jouw haar een veilig nestje voor een paar van die luizige luizen wordt. De luizen maken zo een sprongetje van die woeste blonde krullenbol van je dochter op jouw geverfde haardosje.

Nou ja, toch ergens goed voor die nationaleluizendag. Ik weet nu wat ik moet doen als ik geen luizen wil krijgen. Ik moet geen nieuwe flat in Zwolle kopen en niet in de armen van mijn dochter vallen. En zéker niet huggen! Het is maar goed dat Peter op dit moment in Berlijn zit. Geen geknuffel nu. Nou ja, ik weet niet of u het haar van mijn man kent. Als ik luis was, zou ik daar niet willen toeven. Maar ik hou van die stekelige haardos van mijn man. Nu ik erover nadenk mag hij wel weer terug komen. Dan krijgt hij van mij een stevige hug. En misschien een luisje erbij. Maar dan heb ik altijd nog mijn vergeelde kammetje in de keukenla. En ach, over een jaar is het gewoon weer nationaleluizendag. Dan helpt Margriet-van-de-radio ons er wel weer aan herinneren dat we ergens een plastic kammetje hebben liggen. En tot die tijd huggen we er weer lekker op los.

Met dank aan Margriet.