Frons

Ik vind het lastig. Ik zal eerlijk zijn. Ik vind het lastig dat wij hier gezellig zitten te kamperen. Gisteren reden we hier naar toe. Het landschap was ons onbekend en wij konden ons nauwelijks voorstellen dat hier een leuke kampeerplek zou zijn. We reden ergens tussen Metz en Nancy. Het gedeelte dat we altijd toen we nog met kinderen op vakantie gingen in noodvaart voorbij reden. Nu niet. Nu wilden we hier onze eerste stop maken. Maar dat onbekende, wat saaie landschap he. Toch veranderde dat toen we door Lucy opeens van de weg werden gestuurd en via kleine weggetjes volkomen onverwacht op een klein kronkelpaadje tussen de bomen werden geleid. Een ook steeg het. We keken elkaar even verbaasd aan en toen maakten we een bocht en zagen tussen de bomen door een een prachtige camping liggen. Wauw! Het glooide, er er stonden bijna alleen maar tenten. Dat hadden we niet gedacht. Die zin over die tenten is een dewaardgedachte, maar daarover later.

We kwamen inderdaad in een soort kampeerparadijsje aan. Het veld glooide zachtjes omlaag en iedereen had alle ruimte om zijn tent royaal op te zetten en om ’s nachts ook nog eens onbekommerd te snurken. Er was geen slagboom, geen verwarmd toiletgebouw en de camping kwam niet voor in de anwb-campinggids. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een prachtige start van onze vakantie.
Toch is er iets met dit landschap. Armando zou het hebben over schuldig landschap. Dit is namelijk het land waar miljoenen soldaten in een zinloze oorlog het leven lieten. La Grande Guerre noemen de Fransen het. De grond is hier doordrenkt van bloed. Over de slagvelden heen zijn jonge bossen geplant. Maar aan de fronsen in het landschap zie je de oorlog nog steeds. De kraters en gaten van bombardementen zijn dan wel bedekt met gras en bomen, maar ze zijn er nog. Zelfs ligt er nog een heel verlaten, vernietigd dorp tussen de bomen.
Inmiddels lijkt het alsof het land ontzettend zijn best ligt te doen om het schuldgevoel van willoze toeschouwer te niet te doen. Overal golven goudgele stoppelvelden. Kortgeleden stond hier nog het voedzame graan te groeien. Maar daartussen liggen uitgestrekte begraafplaatsen met eindeloze rijen kruisen. Het gras ertussen en de rozenstruikjes worden door vrijwilligers pijnlijk precies onderhouden. Nee, hoe goed het landschap ook zijn best doet, deze zinloze oorlog, een oorlog met enkel en alleen maar verliezers, kan hier niet vergeten worden.
Gelukkig zijn hier de eindeloze begraafplaatsen en gelukkig is hier een prachtige camping. Ook al voelt het vreemd om hier op vakantie te zijn, eigenlijk moet iedereen hier eens naar toe. Om te zien wat oorlog te weeg brengt en waartoe de mens in staat is. Om het bizarre van het landschap hier te voelen en dan eens rustig voor je tent te zitten. Het hoeft niet alleen leuk en genieten. Er mag in je vakantie, net als in het landschap hier, wel eens een frons in je voorhoofd zitten. Het mag best eens lastig zijn. Zelfs in je vakantie.