De Waard

Och lieve mensen, wat zijn wij deze vakantie toch geschrokken. We voelden het al een beetje aankomen toen wij via Nu.nl vernamen dat de Vrijbuiter failliet was. Met die Vrijbuiter hebben wij niet zoveel, maar wel met zijn dochter, of aangetrouwde neef zo je wilt. Met De Waard. De zaak die al bijna een huwelijk lang een stevige basis onder ons kampeerdersleven legt. Wij vreesden het ergste.
En toen op een dag duidelijk werd dat De Waard ook failliet ging, was het net alsof een of andere onverlaat abrupt de haringen van onze tent uit de grond rukte. Alles leek in te storten.
Nauwgezet volgden we de berichtgevingen in de media. Op facebook werd bij De Waard een foto geplaatst van een troosttaart, aangeboden door een aantal trouwe dewaardadepten. Ik las een interview met mensen die een tent van dertig jaar hadden. Wat ik overigens behoorlijk risky vind. De tent stond nu wel op een knalgeel kurkdroog grasveld bij camping De Roos, maar wat als het straks gaat hozen. Dan heeft ook een dertigjarige De Waard het moeilijk.
Onder alle artikelen werden commentaren geleverd. Zo werd mezelf ook een spiegel voorgehouden. Dewaardkampeerders zouden niet van caravans houden. Eerlijk is eerlijk. Als ik een camping zie met allemaal tenten, dan word ik blij. Maar als ik nog eerlijker ben, dan kijk ik met enige jaloezie naar het gemakkelijke vertrekken van kampeerders met een caravan. Wij trekken in onze vakanties, maar iedere keer gaat er op een dag twee maal de hele tenthuishouding door je vingers als je verkast.  Dat is, zeker in deze temperaturen, behoorlijk zweten.
Maar van je tent ga je houden. Zo koesteren wij nog heel dierbare herinneringen aan onze eerste trekkerstent. Het was een ESVO-tent en onze Margreet heeft nu ook haar eerste tent. Een ESVO. Dat voelt goed. Onze Dirk heeft ook zijn eerste tent. Een De Waard en ook dat voelt goed. Maar onze Miek heeft een tent van een voor ons onbekend merk en ook zij zal vast van haar tent gaan houden. En Job heeft een festivaltentje met een scheur erin en hij kan er geen afscheid van nemen.
De Waard voelt bijna als een geloof. Daar val je niet vanaf. Maar goed beschouwd is het grote onzin. Van een tent ga je vanzelf houden, omdat het altijd met goede tijden te maken heeft. En nu zeg ik iets dat zeker geen dewaardgedachte is. Ik denk dat je op dezelfde manier van een caravan kan houden als van een De Waard. Mijn ouders hielden van hun Oostduitse Alpenkreuzer, een vouwwagen en stapten aarzelend over op een Sprite. Een eenvoudige caravan. En zij gingen ook daar weer van houden.
Neemt niet weg dat ik hoop dat De Waard met zijn prachtige en duurzame tenten een doorstart zal maken. Dat er weer nieuwe generaties met veel liefde en plezier de haringen van deze stoere tenten in de grond zullen slaan. Maar niet te diep. Want kamperen is, net als het leven, een tijdelijke zaak.