We zitten ondertussen in een andere streek. We zitten in een strenge streek. Zo voelt het voor mij. Toen we opstonden was het grijs. Het was alsof de bergen wilden zeggen ‘We zullen het eens aanzien vandaag, misschien krijg je nog een beetje zon. Maar dat hangt helemaal van jou af.’ Nee, hier krijg je niets voor niets.
Ik zal niet zeggen dat dat de reden was dat wij naar de mis gingen. Wij zitten in de streek van de pelgrimages naar Santiago di Compostella. En daarbij hoort toch wel enige ingekeerdheid bij en het je afvragen wat belangrijk is in het leven.
We liepen door de straatjes van het middeleeuwse stadje en konden ons niet aan de indruk onttrekken dat hier commercie en religie toch enigszins hand in hand gaan. Dat was in de middeleeuwen al het geval en dat is nu natuurlijk ook zo. Een mens moet bestaan immers?
De kerk was een eeuwenoud en vrij sober gebouw. Misschien wel wat streng zelfs, maar het zat afgeladen vol en echt niet alleen met oude vrouwen. Er was een cantor en cantorij en met elkaar werd er stevig gezongen. De priester deed een groot gedeelte van de liturgie in het Baskisch en dat was lastig. Het is een taal waar je kop nog staart aan kunt ontdekken, maar ‘halleluja’ klinkt in alle talen ongeveer hetzelfde. Want ondanks het gebrek aan zon en de aanwezigheid van strenge bergen, is er veel om voor te danken. En dat vonden de kerkgangers ook denk ik.
Na een dienst van ruim een uur stonden we weer buiten op de stoep. Tja, wat zouden we nu doen? Daar kwam dat vreemde vakantiezondaggevoel weer om de hoek kijken. Winkeltjes zijn open, capuchinootje lokt en nog veel meer leuks. Thuis heb je zo je rituelen. Maar in de vakantie heb je ze ook. Ik kan zeggen dat we van alles genoten hebben. We hebben ons zelfs nog weer eens aan de hogere kunst uitgeleverd. En we kregen het. We kregen het allemaal voor niets. We hoefden er niets voor te doen. Eigenlijk kan ik vandaag maar een ding zeggen en dat klinkt in alle talen ongeveer hetzelfde.
Ik zeg ‘Halleluja!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten