Ons eerste kopje filterkoffie is genuttigd, er hangt een miniwasje aan de lijn en er zijn al hele vloten kano’s schots en scheef door ons blikveld gevaren.
Toch gaat er aan deze idylle al weer wat kampeerdersleed vooraf. En kampeerdersleed heeft bij ons vooral met Het Grote Zoeken te maken. Ik kan nog wel wat opnoemen, maar hier laat ik het eerst even bij.
Ik ben van nature niet zo’n georganiseerd mens, tenminste dat denk ik. Vorig jaar schreef ik al eens dat ik dacht dat het best mogelijk was dat je in de vakantie wordt wie je bent. Ik hoopte het althans. In de vakantie vind ik het namelijk heerlijk om alles een goed plekje te geven. Een handig plekje vooral. Maar ik ben er al wel achter dat ‘handig’ een volkomen subjectief gegeven is. Wat ik namelijk handig vind, vindt Peter helemaal niet handig. Neem nou bijvoorbeeld die korte broek. Toen wij nog maar net in totaal verhitte toestand onze tent hadden opgezet, liet Peter met een grote zucht midden in de tent zijn spijkerbroek zakken, stapte eruit en ging vol goede moed op zoek naar zijn flodderigste flodderkortebroek. Daar werd hij niet blij van. En ik ook niet. Ik had namelijk net twee mooie spiksplinternieuwe lidltassen keurig naast elkaar en, zo handig, achter het gordijntje neergezet. Binnen de kortste keren stonden ze ook midden in de tent en lagen de keurignet gevouwen polo’s van meneer in een wirwar op een grote hoop naast de spijkerbroek op het grondzeil. Maar zijn Grote Zoeken werd beloond. Met een tevreden snuit hield hij de flodderbroek omhoog. ‘Gevonden!’ riep hij triomfantelijk en stapte in het geval. Hij liet het elastiek van zijn broek nog een keer extra op zijn schoolmeestersbuik knallen en liep onbekommerd onder de luifel door naar buiten, richting de Dordogne. Daar rekte hij zich eens uit en speurde de oever van de overkant af. Misschien werd zijn vrijheidblijheidgevoel meteen beloond met de blauwe schicht van een ijsvogel.
Ook ik had mijn privézoektocht al ondernomen. Ik had in de hitte van de strijd tijdens het opzetten van de tent mijn horloge afgedaan. Nergens meer te vinden. En dat is behoorlijk irritant. Je wilt toch niet iedere keer als je wilt weten hoe laat het is, eerst je bril opzoeken om vervolgens je telefoon te zoeken, om daarna daarop te kunnen zien hoe laat het is. Ik vond mijn horloge niet.Tijdens het ontbijt vanochtend lieten wij al scannend onze ogen over het grasveldje gaan. Misschien zagen we het horloge NU! Nee, helaas, dat was niet het geval. Maar toen Peter nogmaals in de tent aan het zoeken ging en ik mijn hart vasthield voor omgekeerde lidltassen, klonk wederom triomfantelijk ‘Gevonden!’ Achter De Kist, naast het handige waszakje, lag mijn horloge. Weer werd Het Grote Zoeken beloond. Tevreden lieten wij ons in onze klapstoeltjes zakken en dronken ons laatste restje koffie op.
Kampeerdersleed? Het Grote Zoeken? Hoe erg is het? Als je gevonden hebt wat je zocht, ben je blij en is alles vergeten. En verder denk ik dat als alles helder is, alles een vaste plek heeft en er niets meer te raden of te zoeken is, hoe interessant is dan het leven? Zo heb ik aan de oever van de Dordogne, op deze eerste vakantieochtend voor de tent, al weer wat om over te filosoferen. Ik ben benieuwd wat mijn filosoof in zijn flodderkortebroek daarover te zeggen heeft als hij terug komt met een pain traditionel. Ik hoop trouwens dat hij een boulanger gevonden heeft, anders moeten we vanmiddag nog maar eens op zoek gaan naar een plaatselijke bakker om daar ons dagelijks broodje te kopen. Geen probleem. Ik heb in mijn ondoorgrondelijk filosofische wijsheid besloten dat ik Het Grote Zoeken, dit kampeerdersleed, maar onder kampeerderslief ga scharen.
Handig toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten