Dubbele schroef

Na een nacht was het al zo ver. Ik was er al bang voor. En wie mijn verhaaltjes van vorig jaar heeft 

gelezen, heeft nu misschien een klein vermoeden. Laat ik duidelijk zijn en bij het begin beginnen. ’s Morgens om kwart over zes begon onze vakantie. Na enig gepruts hadden we de dakkoffer op slot gekregen en stapten toch ietwat onwennig in een volgepakte grotemensenauto om richting Dordogne te gaan. Zwijgend reden we richting de A28 en voegden soepeltjes in tussen de andere grotemensenauto’s. Vorig jaar reden we nog in onze  oude roestige vw-bus en was dit het moment waarop we tegen elkaar zeiden ‘hij rijdt weer als een zonnetje’. We keken elkaar even aan en constateerden dat dit niet de uitdrukking was die paste bij de auto waar we nu in zaten. Deze auto, die de lijn had van een zweepslag in een jugendstilaffiche. Deze uitdrukking las ik deze vakantie in een boek en ik had me meteen voorgenomen om hem te gaan gebruiken. Dat doe ik dan bij dezen. Ik heb het dan ook maar weer gehad. Zo mooi uitgedrukt en wellicht weet u ook welke vloeiende sierlijkheid hierbij hoort. Dus u snapt dat ‘rijden als een zonnetje’ hier niet bij past. Nee, we zweefden in onze bijna nieuwe bolide over de A28 en op het dashboard zag het knopje van de airconditioning er veelbelovend uit.

Het werd een heerlijke reis. Ook dit keer hadden we weer een ‘Lucy’ die ons over snelwegen, peages en kleine weggetjes richting dat kleine campinkje aan de Dordogne navigeerde. Zij was echt heel fijn. Ook haar taalgebruik sprak ons aan. Zij sprak zinnen als ‘gedurende enige kilometers vervolgt u deze weg’ of wat ik ook mooi vind ‘dadelijk neemt u de eerste afslag naar rechts’. Ik denk dat het Peter ook aansprak, hij heeft namelijk de hele weg blindelings gedaan wat deze Lucy hem op vriendelijke wijze verzocht. Als het lang duurde voordat er weer een afslag kwam stelde zij ons gerust door ons nogmaals bemoedigend toe te spreken. Zij zei dan enkel ‘ blijf deze weg vervolgen’. Heerlijk.
Zo kwamen wij min of meer uitgerust en airconditioned aan op de camping. Zwijgend zetten wij onze tent op, parkeerden De Kist op het bekende plekje in de tent en klapten onze stoeltjes uit. Peter zeeg neer, want hij was ondanks Lucy, een soepel snorrende motor en een onovertroffen airconditioning toch wel moe.
Ik koos het fijnste luchtbed uit en pompte hem op. Even dacht ik aan een schietgebedje, maar dat vond ik niet passen. Had ik het maar gedaan. Dit koninklijke luchtbed heeft twee compartimenten. Toen wij gingen liggen had ik al even het gevoel dat Peters helft wat zachter aan voelde. Maar deze jongen viel ogenblikkelijk in slaap en gaf geen krimp. Om half vier werden wij wakker. Ja hoor, Peters helft was helemaal leeg. Oppompen dan maar. Maar goed, het kwaad was al geschied. De volgende dag heb ik luchtbed nummer twee opgepompt. Maar dat bleek zo’n akelig smal geval te zijn, dat ik mijzelf de ochtend daarop in de voortent terug vond.
En nu hebben we bij de hypermarche twee eenpersoonsluchtbedden gekocht die bij de Action 9,95 kosten, maar hier het drievoudige.
Wel vragen we ons af hoe Peter er op moet gaan liggen. Hij ligt namelijk achter. Het leek ons, in verband met mogelijke ‘lekkage’ niet goed om op de knieën naar achter te kruipen. Dus gaan we straks oefenen. We denken dat een dubbele schroef, maar dan horizontaal, kans van slagen heeft, omdat dan het gewicht, ook niet niks, evenwichtig verdeeld wordt. Hoe zou u dat doen? Het is wel belangrijk dat het allemaal goed gaat. Anders komt een caravan met koudschuimmatrassen in beeld. En daar zijn we nog niet aan toe. Die grotemensenauto is al zo wennen.
We zitten nu voor de tent en stellen het slapen nog maar even uit. Het is pikdonker en ons stormlampje geeft gezellig licht. Peter haalt een flesje wijn tevoorschijn die we net als vorig jaar, uit een tienmeterlange gang vol wijnflessen hebben gevist. Juist ja, dezelfde, die ook vorig jaar in de plaatselijke Coop in de aanbieding was. Laat die luchtbedden nog maar even wachten. Met een glas wijn op is de kans dat Peter, als een echte Epke Zonderland, met een sierlijke schroef op het achterste luchtbed belandt het grootst. Denken we.
Hopen we.