Het is verbazingwekkend hoe snel een mens in een vakantie veranderen kan. Waren wij nog voordat wij vertrokken met onze overjarige en roestige bus twee actieve, betrokken en hardwerkende vijftigers, nu is daarvan niets meer te herkennen. De oppervlakkigheid heeft in rap tempo toegeslagen. Het begint eerst al met oppervlakkig slapen. Wij slapen op een tweepersoons luchtbed. Als u een ervaren kampeerder bent weet u dat dat een hachelijke onderneming is. Iets dat opgeblazen kan worden heeft de ellendige eigenschap dat het leeg kan lopen, of in het ergste geval, lek gaat. Dat is dan ook de reden dat wij dit jaar twee exemplaren hebben meegenomen. Het ene luchtbed ziet eruit alsof het voor de prinses op de erwt is geschapen en het andere is een no- nonsense geval dat ruikt zoals eeuwenlang luchtbedden horen te ruiken, het ruikt naar rubber. U begrijpt dat wij voor het eerste luchtbed hebben gekozen. Om de nacht blazen wij er een hap lucht bij, omdat hij òf niet tegen ons gewicht bestand is, òf hij is een beetje lek. Dat betekent dus ook dat wij om de andere nacht regelmatig even wakker zijn om te constateren dat het luchtbed wel zachter, maar hopelijk niet lek is. Dit heeft verstrekkende gevolgen.
Wij hebben onze tent opgeslagen in de Dordogne aan de gelijknamige rivier. Hoewel de Fransen in onze Nederlandse gedachten zijn verbonden met de Franse slag blijkt hiervan weinig. Wij staan tussen allemaal glimmende, hooggedakte spierwitte campers. In de deuropeningen hangen dreadlockachtige vliegengordijnen en voor het opstapje ligt een glad kunststof kleed dat regelmatig even geveegd wordt. Daarbij steekt onze tweepersoons vijftienjarige De Waard, jawel De Waard, armoedig af. Helaas hebben Fransen geen idee van deze Mercedes onder de tenten, wij zouden wellicht een andere indruk achterlaten. Nu worden wij met enige meewarigheid bekeken.Vanochtend zei ik nog tegen Peter dat wij ook maar eens moeten vegen onder ons afdakje. Maar dat is tot op nu, niet gebeurd. Nu wilt u natuurlijk weten hoe laat het nu is en dat wilde Peter ook. Tot mijn grote schrik antwoordde ik hem dat het tijd was om wijn te drinken. Ik had ook kunnen zeggen dat het tien over vier was, maar dat kwam niet eens in me op. Wat een oppervlakkigheid!
Verder vallen wij op de meest vreemde momenten in slaap. Zitten wij als twee knikkebollende bejaarden voor de tent, of erger nog, we vinden onszelf midden op de dag terug op een ietwat leeg gelopen luchtbed. De enige reden om wat te gaan ondernemen ligt gelegen in de Dordogne.
Wij hebben ons namelijk op de eerste rang geposteerd. De hele dag door komen er joelende kanoërs aan onze tent voorbij. Wij weten wat zij nog niet weten, namelijk dat er ietsje verderop zich een lief, maar verraderlijk stroomsnellinkje bevindt. Gniffelend zitten wij op onze klapstoeltjes aan de waterkant en zien kano's omkieperen, reddingsvesten wegdobberen en vaders met de moed der wanhoop struikelend en glijend over de gladde keien van deze wild kolkende rivier achter wegdrijvende peddels aan gaan.
Zo hebben wij heerlijke dagen. Voordat we het weten is het weer tijd om aan de wijn te gaan en probeert Peter van een authentiek Frans worstje het velletje af te peuteren. Dat deze worst smaakt als de eerste de beste droge worst uit Toennogsuperdeboer uit het Sallandse mag de pret niet drukken. Wij drinken er een glas te zure of te zoete wijn bij. Ook dat geeft niet. In deze vakantie gaat het allemaal niet zo diep en ik zal u eerlijk bekennen, ik vind het fantastisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten