Hypermarché

Eten is in de vakantie ook zo'n ding. Wanneer doe je het, wat en hoe vaak eet je en waar doe je de inkopen. Altijd weer een vraag. Iedere dag gaat dat anders. Ooit hadden wij een hele kinderschare bij ons en dat noopte ons onverbiddelijk tot drie maaltijden op zeer Hollandse tijden. Wilden wij daar eens speels mee om gaan, dan werden wij luidkeels door ons kroost tot de orde van de dag geroepen. Nu verkeren wij in de gelukkige omstandigheid dat al onze kinderen zelf over Europa uitzwerven en voor hun eigen kostje zorgen. Dus wij bepalen deze vakantie alles zelf. Dat lijkt gemakkelijker dan het is. Op dit moment bijvoorbeeld. Nu is het half zes. Een tijd waarop je thuis op zijn minst eens aan aardappels begint te dènken. Maar hier is het een soort van tussentijd. Wij hebben ons eindvandemiddagglaasjewijn nog niet gehad. En daar hoort een stuk stokbrood bij en vanzelf wordt dat glaasjewijn een flesjewijn. En daarna moeten we nog aan de piepers. En het wordt later en later. Lastig.

's Morgens hebben we geen probleem met het eten. We staan rustig op, wachten een half uur tot ons water in het campingwaterkokertje kookt en zetten een lekker bakje filterkoffie. Peter wil best Nescafé, maar ik heb besloten dat filterkoffie veel lekkerder is en ook retro. En retro is een beetje hip, dus dat geeft een jonger gevoel. We smeren kalm een crackertje, want het stokbroodje bij de plaatselijke boulanger vinden we teveel gedoe en kijken naar de eerste omkieperende kanoërs.

Dan wil Peter iets dat we in de loop van de jaren ' Plaatsje Bekijken' zijn gaan noemen. Soms rijden wij kílometers om 'Plaatsje te gaan Bekijken' en staan we uiteindelijk vol bewondering te kijken naar een afgebrokkelde, droogstaande veertiende-eeuwse put waar Jeanne d'Arc water voor haar paard putte. We maken er digitaal zo'n twintig van- voor- achter- op- en - in-de-putfoto's van. Stappen vervolgens in de auto, kijken elkaar aan en constateren dat het zeer de moeite waard was. 

Maar vandaag is het anders. Wij hadden een prima nacht, want het luchtbed hadden we voordat we ons ter ruste legden eerst nog even fijn opgepompt. Zodoende stond Peter fris en fruitig klaar om te gaan wandelen, meer bepaald om ' Plaatsje te gaan Bekijken' en dit Plaatsje was op loopafstand. Ook ik had goed geslapen en ook ik was fris en fruitig, dus daar gingen we.

Na een klein uurtje lopen kwamen we aan. Het eerste dat we zagen was een boulangerie en ah,  je kon er ook koffie krijgen en aaaah, ook was er wifi. We kochten een pain traditionel, bestelden koffie en verkregen het felbegeerde wachtwoord van de wifi. Voordat we er erg in hadden waren we verdiept in het downloaden van de krant, in NU.nl, facebook, mail, appverkeer en wat dies meer zij. En daar krijg je honger van. Peter haalde eerst een vruchtengebakje op. Eén konden we wel delen, zei hij. Dat vond ik ook. Maar bij één blijft het niet hè.  Na anderhalf uur vertrokken wij uit het plaatsje dat welgeteld één, ja zeer karakteristiek, straatje had en dat ook weer de nodige foto's voor het nageslacht opleverde. Toen wij thuis kwamen, zegen wij neer in onze klapstoeltjes, keken elkaar aan en vroegen ons af of het nu tijd voor een pain traditionel was, of voor nog een kop koffie met een klein Frans koekje, of dat de wijn al op tafel kon. Bij onze Franse buren is dat laatste de hele dag door het geval, dus dat hielp ons ook niet. 

We besloten boodschappen te gaan doen in een huge supermarkt. Ik geloof dat een supermarkt van deze afmeting een hypermarché heet hier. Nou je wordt er zeker hyper van. Niet in de laatste plaats vanwege de enorme afstanden die je er af kunt leggen. Tussen een fles wijn en een zak chips zitten zeker tien gangpaden van elk dertig meter lang. Reken maar uit, en als je eerst ook nog Plaatsje Bekeken hebt, dan voel je je voeten wel. En vervolgens moet je nog bedenken wat je wilt eten. Peter wilde forel eten, mèt kop er nog aan. Dat leverde enige strijd op tussen mij en hem. We kwamen overeen dat het mocht, als hij die vissen maar buiten mijn gezichtsveld schoon ging maken. Maar dan moet je zoeken naar vis in zo'n hypermarché. Ondertussen heb ik ontdekt dat alles wat vers is en koel bewaard moet worden zich aan de buitenrand van het hypermarchégebeuren bevindt. Onthoud dit maar goed, dat scheelt heel wat gezoek door rijen ondergoed, waterschoenen, koekenpannen, duralexschalen, dag- en nachtcrémes, saucissons en poule rôti enzovoort. Zucht. Ik zei dus dat we tot vis besloten hadden en dan moet je er nog wat erbij hebben om het geheel te completeren. Niet in de laatste plaats wijn. Ik kon Peter wel zoenen toen hij uit honderden etiketten van Chateau Zusenzo een fles viste met een etiket met een zwarte kat erop. Precies die! Die was vlak voor onze vakantie nog in de aanbieding bij onze plaatselijke Coop! En die was lekker. Caché, dat scheelde heel wat gezoek. We liepen nog enkele kilometers en toen hadden we dan ook alles. Doodmoe en enigszins hyper kwamen we naar buiten.

Bij de tent schopten we onze Teva's uit en zegen wederom neer in onze klapstoeltjes. Geen enkel probleem, we wisten het zeker. Nu was het tijd voor een glas wijn. Een glas wijn uit een fles met een zwarte kat. We wijdden nog een enkele gedachten aan de plaatselijke Coop en terwijl er nog wat kanoërs in ons zicht omsloegen, zakten onze ogen langzaam, maar zeker dicht.