Aldi-kaart

Er waren tijden dat ik in mijn autootje met een testkoffer van school naar school reed. De avond ervoor spreidde ik mijn Aldi-kaart-van-Nederland op de grote tafel uit en keek hoe ik zou moeten rijden. Ik noteerde de afslagen op een briefje en die legde ik de volgende ochtend op de zitting van de bijrijdersstoel. Kwam ik eenmaal aan in, laten we zeggen, Drogteropslagen,dan wist ik altijd wel een stadsplattegrond te vinden en zocht daar de straat van Het Palet, De Wegwijzer of Het Uilennest op. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik altijd ruzie had met links en rechts, maar uiteindelijk kwam ik er. Maar oh, wat was ik blij met die twee jongens van het navigatiesysteem dat zo'n jaar of tien geleden op de markt kwam. Ik kon Tom en Tom wel zoenen. In één streep reed ik naar de school van bestemming. Ik heb nooit getwijfeld aan wat de Vlaamsgevooisde stem van Lucy mij adviseerde.
Zo niet mijn Peter. Daar kom je wel achter als je duizenden kilometers met elkaar in een oude bus zit. Jaren heb ik naast Peter gezeten met een dijk van een Michellinkaart in boekvorm op mijn schoot. Onze bus kent als enige luxe datie ruim is, maar van klimaatbeheersing is geen sprake. Dus zat ik zwetend, terwijl zinderend Frankrijk onder onze banden vergleed, met zo'n plakkerig groot geel, ietwat dedateerd Michellin kaartenboek op mijn blote knieën. En kaartlezen is niet bepaald mijn sterkste kant. U weet ondertussen dat ik moeite met links en rechts heb en dit boek heeft ook nog het nadeel dat als je kaart 124 voor je neus hebt, je werkelijk geen idee hebt waar je bent in la douce France. Je zou verwachten dat kaart 125 het volgende stukje Frankrijk zou bieden, maar dat blijkt dan opeens kaart 85 te zijn. Peter vindt dit vreemd genoeg volkomen logisch. Oké.
Maar eerlijk is eerlijk, we kwamen dankzij deze kaart altijd op de plek van bestemming. En nu hebben we een TomTom en moet Peter zich laten leiden door de stem van Vlaamse Lucy. En daar kan Peter zich niet aan over geven. Net zoals hij stoeltjesliften niet vertrouwt, vertrouwt hij Lucy ook niet. Ik denk bij een stoeltjeslift altijd 'Gewoon gaan met die banaan'. Maar die houding is Peter ten ene male vreemd. Zodra Lucy 'Op de eerste rotonde, derde afslag' zegt, zegt Peter dat dat niet kan. Ik snap daar niets van. Ik ga er gewoon van uit dat als Lucy dat zegt, het wel waar zal zijn. Zo niet Peter, hij neemt resoluut de éérste afslag. Vervolgens komen we uit op een smal, stijl omhoog voerend weggetje en maant Lucy ons tot vervelends toe 'Probeer òm te draaien, probeer òm te draaien'. Daar is natuurlijk geen sprake van, want rechts rijst een rots omhoog en links kijken we op de toppen van dennenbomen. Maar ik zeg niks, helemaal niks. Ik ken die man van mij. Hij is een vreemd geval. Als het buiten regent en de buienradar op zijn mobiel geeft dat niet aan, dan kan het volgens hem niet regenen. Daar schreef ik al eens over. Ik noemde hem een klimaatontkenner. Nu is het omgekeerde het geval. Nu geeft het aparaat aan hoe we rijden moeten, en dan gelooft meneer het niet. Ik vind hem nu een navigatienegeerder.
Maar wil je je huwelijk heel houden in de vakantie, dan moet je hierover niet in discussie gaan. In ieder geval moet ik dat met mijn gemankeerde richtinggevoel zeker niet doen. Ergens heeft Peter een ingebouwd navigatiesysteem. We komen er namelijk altijd! Ondertussen heeft hij dan ook nog het wolkendek in de gaten gehouden en weet hij zeker dat het straks gaat regenen. En ook daar heeft hij vervolgens weer gelijk in. Dat is dan minder leuk. Kort en goed kan ik concluderen dat nòg buienradar, nòg Lucy voor Peter van enige nut of noodzaak zijn.
Ik tel mijn zegeningen, want ik kan na de vakantie zonder bezwaar van Peters kant de TomTom in mijn dashboardkastje leggen. En als ik op weg ga naar De Krim ofzo, dan neem ik keurig iedere derde afslag op de rotonde, precies zo als Lucy dat zegt. Al bedenk ik nu wel dat in die contreien waarschijnlijk geen rotondes zijn en dat de kans dat ik in het kanaal terecht kom na de derde afslag op de rotonde zeker niet nul is. Dit hoeft Peter natuurlijk niet te weten en omdat ik dat zo wil houden, besluit ik toch maar om weer een Aldi-kaart in het portier van mijn autootje steken.