Verlangen

Wat zoekt een mens eigenlijk in de vakantie? Dat vroeg ik me afgelopen week af. Dat kwam omdat we al een hele zwerftocht achter de rug hadden. We hadden veel gezien en van veel genoten, maar toch net niet gevonden dat wat we zochten. We waren bijvoorbeeld in de Pyreneeën en schrokken van de strengheid van de bergen en de ski-achtige uitstraling van de bebouwing. Dat vonden we vreemd, want de zuidelijke Alpen hebben ons altijd bekoord. Wilden we dan iets bekends?
Vervolgens waren we in Spanje en kregen ook al geen grip op het landschap en de bebouwing. We misten de Franse rommeligheid en ongepolijstheid. Toen we een Spaanse stad bezochten werd het al beter. Het had iets nieuws voor ons. Winkelstraten met vijf-zes-etagehoge gebouwen met houten uitbouwtjes, waarachter je vele gezinnen vermoedde. Binnen was vast een slingerende marmeren trap en waren betegelde gallerijen. Met andere woorden, je kon je een voorstelling maken van het leven van de mensen. Muren waren in intense kleuren gepleisterd en deden ook meteen denken aan Zuid-Amerika. Het prikkelde onze nieuwsgierigheid. Maar Spanje gaf niet veel prijs, of kwam dat omdat we het niet herkenden? Wilden we toch iets bekends?
Vervolgens reden we later langs de Loire. In eerste instantie dacht ik ‘het lijkt de dijk bij Den Nul wel, straks zitten we in Deventer’. Ook bloeide er een soort van fluitekruid langs de weg. In Nederland is dat heerlijk, maar in Frankrijk hoef ik dat niet. Dus dan wil ik weer niet iets bekends.
Nu zit ik aan diezelfde Loire op de camping en het is heerlijk! Koninklijk stroomt deze brede rivier door het dal van de koningen. Hij stroomt zoals hij al eeuwen stroomt en laat zich niet van de wijs brengen. Hele geschiedenissen hebben zich hier tussen Engelsen en Fransen afgespeeld. En dat boeit op deze camping municipal waar Engelsen en Fransen gemoedelijk samen bivakkeren en met hun verrekijkertje een zilverreiger aan de overkant spotten. Honderd jaar oorlog, dat is lang geleden.Gelukkig maar.
Ondertussen zit ik wel in een land dat opgeschrikt is door aanslagen. En ik vraag me af wat ik in de vakantie wil. Ik weet ook dat er mensen zijn die niet op vakantie kunnen, omdat zij er de mogelijkheden niet voor hebben en ik vraag me af wat ik in de vakantie wil. In Barcelona heeft de burgemeester een digitaal bord geplaatst met het aantal verdronken vluchtelingen en ik vraag me af wat ik wil in  de vakantie.
Ik denk aan ‘paradise lost en paradise regained’. Verlangen naar wat geweest is en zoeken naar wat komt en er soms al is. Doe ik dat? Ga ik misschien  op zoek naar het paradijs, in het gewone leven en in de vakantie? De burgemeester van Barcelona klaagt met haar digitale bord de Europese politiek aan. Het moet beter, humaner. Fransen verlangen naar veiligheid en wat wil ik? Ik wil geloof ik iets dat ik niet ken, maar mij meteen voor zich in neemt. Waar ik me onbekommerd aan over kan geven, omdat het goed is, mooi is, rechtvaardig is, maar wat verloren is.
Volgens mij verlang ik gewoon naar het paradijs en met mij vele anderen.