Held

Ik was na mijn vorige verhaaltje eigenlijk niet meer van plan om nog over onze vakantie te schrijven. Ik vond dat ik het netjes had afgesloten. Maar het is net als met een verjaardagsvisite, op het moment dat je in de gang staat ontspint zich er een nog weer een heel gesprek en worden de leukste grappen gemaakt. Nee, niemand heeft de behoefte om weer naar binnen te gaan. Dat doe je niet en met deze column is het al net zo. Ik ga echt niet weer een hele riedel aan vakantieverhaaltjes schrijven, net nu ik besloten heb dat het wel welletjes is. Maar wat er zich in onze laatste nacht zich afspeelde wil ik u niet onthouden.
Onze verzekeringsman, de man waar ik al zeker dertig jaar hele vrolijke gesprekjes over de telefoon mee voer, maar die ik nooit in het wild tegen kom, veronderstelde dat het gebeuren goed voor ons huwelijk was. Verder suggereerde hij nog het een en ander, maar u weet dat ik nooit al mijn geheimen prijs geef en dat heb ik dus ook toen niet gedaan.
Inmiddels zult u willen weten wat er zich die laatste nacht in ons geliefde dewaardtentje heeft afgespeeld. Dat zal ik vertellen. Voor dat wij op onze luchtbedden doken hadden wij, als rechtgeaarde onderwijsmensen, onze vakantie geëvalueerd. Ja, dat doen wij altijd en als er wat te verbeteren valt, stellen wij een verbeterplan voor het komende jaar op. Wij vonden dat ook dit jaar de filterkoffie heerlijk gesmaakt had. Ook konden wij de hypermarche-luchtbedden waarderen. Zij waren nog steeds heel en wij hebben als roosjes geslapen deze vakantie. Peter had heerlijk en niet gestoord door voetballende kinderen kunnen koken op zijn benzinebrandertje. En we hadden alleen maar aardige mensen ontmoet deze vakantie. Zo was er veel moois te noemen.
Ondertussen was de hele camping in diepe rust gedompeld. Wij schonken nog een restje wijn in onze glazen, peuterden het laatste velletje van het worstje waarvan wij niet meer wisten of het nou met, peper, vijg, wild zwijn of eend op smaak gemaakt was. En wij constateerden gelijktijdig dat het mooi geweest was. Toen stonden we op. Klapten de stoeltjes in en zetten ze onder de luifel en gingen naar binnen voor ons laatste nachtje luchtbed.
Tot zo ver niets aan de hand. Ik sliep fantastisch totdat ik van een oerkreet wakker werd ‘ HEE, WAT MOET JIJ IN ONZE TENT!’ Peter zat rechtop en voordat ik er erg in had schoot hij met een bliksemsnelle zwaai over mij heen en stond in de tent. Ik heb Peter nog nooit zo snel, soepel en heldhaftig mee gemaakt. Er had namelijk echt een kerel in onze tent gestaan. Peter was wakker geworden en meteen was al zijn Arendsoogkennis geactiveerd. Op het moment dat de man wilde toeslaan, was Peter hem voor. Nou ja, bijna voor, want de schavuit wist nog wel snel Peters mobieltje mee te rausen. Toen Peter in het donker buiten de tent stond heeft hij nog geprobeerd de boef te vinden door allerlei gebroken takjes te volgen. Maar ja, Arendsoog, of was het Winnetou, dat was te lang geleden. De boef is ontsnapt.
Daar stonden wij, in het pikkedonker in onze niemendalletjes ’s nachts buiten op een camping municipal. Ondertussen stroomde de Loire onverstoorbaar door. Het werd een internationaal gebeuren. De Engelse, Duitse, Vlaamse en Franse buren waren ook wakker geworden. Zo stonden wij Europees verenigd onder een sterrenhemel. Maar leuk was het niet, want de boef had enkele tenten kapot gesneden. Er waren tassen weg en er was geld gestolen. Maar ondertussen was iedereen het er wel over eens dat door Peters oerkreet de man het hazenpad gekozen had. En ik was best wel trots op mijn held.
Ik heb er nog wel over nagedacht. Wat levert zo’n avontuur nu op? Allereerst natuurlijk een boost voor ons huwelijk. Verder voelden we ons ook best Europees verenigd, al wilde de Engelsman wel meteen Frexit. En het gevoel dat je ook na zo’n beroving nog best blij kan zijn is een mooie ervaring. Er is je uiteindelijk niets ergers overkomen en hoe vervelend alles ook is, je weet dat het verlies van materiële zaken op te lossen is. Ook  heb ik mijzelf overwonnen en de boef de volgende ochtend een sms gestuurd met ‘Ik wens u een fijne ochtend toe’ in mijn beste Frans. Er gebeurde niets. Helaas.
Inmiddels ben ik weer thuis en zijn mijn Liddltassen niet meer gevuld met kleding, maar met allerhande Nederlandse boodschappen. Het leven begint gewoon weer, waar het voor de vakantie even gestopt was. Alsof er niets gebeurd is. We gaan er maar vanuit dat we volgend jaar weer gewoon gaan kamperen. Of er nog een vrolijke conversatie, danwel mailwisseling met onze verzekeringsman volgt, merken we dan wel. Voorlopig zitten mijn held en ik, dankzij de boef, weer zeer blij met elkaar een winter lang samen op de bank senseootjes te drinken. We hebben geconstateerd dat, ondanks luchtbed, dreigende regen en  de boef, deze vakantie onverbeterlijk goed was.