Hometrainer

Ik zit hier tegenover twee jongens die al een half uur lang een gesprek met elkaar voeren over voetbal. Zo  nu en dan doet die man van mij ook nog eens een duit in het zakje. De mannen zijn het erover eens dat Ajax het op hun kloten gaat krijgen in de komende competitie. U begrijpt dat ik aan heel wat taalvervuiling bloot sta en daarmee ook besmet word. Vandaar dat ik zonder reserve dit soort termen uit mijn toetsenbord ram.

Op zo´n moment mis ik mijn dochters. Als hier nu een dochter tegenover me zat, hadden we het heel beschaafd gehad over leuke vintage winkeltjes, terrasjes en een wasje dat nog gedaan moet worden. Helaas is dat niet het geval.

Nu zitten de jongens diep gebogen over de IPad. Soms wordt de telefoon erbij gehaald en gecontroleerd welke pot er nog meer gespeeld gaat worden in de uefa cup. Totdat mijn man mijn zoon streng maant om Dafne Schippers te zien finishen. En eigenlijk wilde ik daarover gaan schrijven, maar het voetbalgeweld was zo pregnant aanwezig dat deze ruwe diamant in de atletiek het hier aan tafel daar toch even tegen moest afleggen.

Tijdens de spannende finish van Dafne zat ik op een hometrainer bij de Fit4free. Terwijl ik zwetend de trappers naar beneden duwde, bekeek ik haar finish op het Tv-scherm dat tegenover mij aan de muur hing. Toen Dafne in haar laatste meters versnelde, kon ik het niet laten om ook te versnellen. Ik verbeeldde mij dat ik ietwat kon voelen wat Dafne op dat moment voelde. Dat schiep meteen een band. Op het moment dat zij met driehonderdste van een seconde verschil met nummer twee over de finishstreep eindigde, liet ik ook mijn trappers los en wilde gaan juichen. Verwachtingsvol keek ik om mij heen, maar ik zag mijn buurvrouw nog steeds stoïcijns roeien en in de hoek was een jong stel aan het gewicht heffen en had meer oog voor elkaar dan voor onze nieuwe wereldkampioen. Ik liet mijn armen, die ik al vrolijk omhoog gestoken had, schielijk zakken en kon nog net mijn overwinningskreet bedwingen. Sneu. Dafne haalt goud en ik vestig in de plaatselijke sportschool mijn persoonlijk record en iedereen gaat gewoon door alsof er niets gebeurd is.

Die atletiek heeft me de laatste dagen wel verbaasd. Terwijl in de zwemsport en in de schaatssport alles zo aerodynamisch mogelijk afgekleed moet worden, is de atletiek op een bepaalde manier glamourous. Ik zag dames met knalrode rastaharen, met blauwe haren, met lange nagels en er was er ook een die, net zoals sommige dames van middelbare leeftijd tegenwoordig doen met hun fietsmand, haar voorhoofd met plastic bloemetjes had versierd. Wel vrolijk, al denk ik dat dit zeker driehonderdste van een seconde kan schelen. Ik zag ook mannen met gouden kettinkjes, vlechtjes in het haar en tatoeages. Het mag allemaal gezien worden.

Best leuk eigenlijk. Maar als ik dan naar Dafne kijk, dan vind ik dat ook wel weer leuk. Zij loopt daar zo fris, zo frank en zo zonder toeters en bellen, dat zij gewoon wel móet winnen van mij. Aan al die dingen dacht ik terwijl ik met mijn rode hoofd ondertussen aan het crosstrainen was. Niks geen glamour, maar zweet, een handdoekje en een plastic spawaterflesje zonder etiket. Er is ook niemand die juicht voor mij, terwijl wat ik doe best knap is, als je leven lang nog niet aan sport gedaan hebt.

Hoewel er bij de Fit4free niemand voor mij juichte, wist ik dat ik wel een trouwe supporter heb. Die zit op dit moment met open mond naar de finish van Dafne Schippers te kijken. Maar ik weet zeker dat als het er op aan komt, hij net zo trots is op mij als op Dafne. En daarvoor hoef ik echt geen rode rasta haren te hebben en al helemaal geen plastic bloemetjes over mijn voorhoofd. Dafne hoeft dat niet en ik ook niet.

De jongens zijn ondertussen vertrokken. Ze hebben nog even het wedstrijdschema van de plaatselijke VV besproken. Zo zijn ook zij, net als ik weer neergedaald in het gewone dagelijkse leven. Uiteindelijk wint Berkum Twee het toch weer van Ajax, net zoals ik het win van Dafne Schippers. Jammer voor ze, maar zo gaat het. En ik kan niet anders zeggen: Het voelt zeer goed!