Duim

Ik kreeg een opgestoken duim van de campingbaas toen ik mijn douchezakken vulde bij het kraantje een eindje verderop. Met een tevreden gevoel vlijde ik de zakken voor ons Kipje in de zon. Straks een zongestoofd wasje, vanavond een zongewarmd afwaswatertje, mijn ecologisch geweten was weer helemaal tot rust gebracht.

Soms zou ik willen dat mijn geweten eens in lockdown ging. Gewoon lekker lang douchen, een druk op de doucheknop kost vier liter water schreef de campingbaas. Gewoon lekker de plastic flessen rucksichtlos in de vuilniszak mikken in plaats van in de plasticbak bij de ingang van de camping. Om nog maar niet te spreken van de lege wijnflessen. Die moeten ook weer een eind verderop in een grote bak.

Flauwekul natuurlijk, ik doe het allemaal met plezier. Bovendien heb ik machtig veel tijd, dus wat maakt zo’n loopje nu uit. En van douchen met twaalf liter water word ik ook wel schoon. Mijn geweten hoeft niet in lockdown, maar misschien wel het aantal overuren dat het draait. Hoe heerlijk is het dat ik meer dan een week geen krant kon lezen, want beroerd internet. Ik hoefde niet te denken wat ik ergens van vond. Niet van Trump, niet van Rutte, niet van de kerk, niet van...you name it.

Ik vul onbekommerd douchezakken. Ik lees  in een week achter elkaar vier boeken. Na het lezen ervan kom ik er weer eens achter dat ik heel dankbaar ben voor mijn eigen leven. Ik kan eindeloos luieren in de zon, met ook nog de wetenschap dat achter mij een fijn Kipje rustig op zijn pootjes staat. Ik ben onbekommerd blij als Peter van het bakkertje terug komt en besloten heeft dat het zo fijn is, behalve het rustieke baguettetje ook nog croissantjes mee te  nemen. Geen gedachte aan calorieen en alleen al dat papieren zakje met de gedraaide puntjes is deel van de fun. Wat een weelde allemaal.

Een beetje leven en doen waar je hart blij van wordt. Bijvoorbeeld die douchezakken die nu zachtjes liggen op te warmen en straks een campingkoffietje met iets lekkers. Onbekommerd. Daarvan gaat mijn duim omhoog.