Onverwoestbare broek

Toen Peter vanochtend aan mij vroeg of ik mee ging, was ik een en al volgzaamheid. Het was bij de tent namelijk zo warm dat het touwtje van mijn ketting als een plakkerig sliertje veterdrop in mijn nek lag. Het kon me niet schelen waarheen, als ik maar in die heerlijk gekoelde bolide van ons kon zitten. Wat kun je soms verbaasd staan van je zelf. Eerst al die volgzaamheid en vervolgens het verlangen om zonder doel in een auto te gaan zitten. Als u mijn vakantieverhaaltjes een beetje gevolgd hebt weet u dat ik al jaren me af vraag wat vakantie nu met je doet. Word je dan wie je ten diepste bent? Nou als dit het dan is, moet ik daar dan zo blij mee zijn?
Volgzaamheid lijkt heel fijn voor degene die gevolgd wordt. Maar als Peter de hele dag tegen mij zegt ‘wat jij wil schat’ weet ik zeker dat ik uit mijn vel zou springen. Met zo’n man wil je toch niet getrouwd zijn.Mijn Peter doet dan ook niet. Lucky me, lucky Peter, want ik ben niet mals als ik uit mijn vel spring. Bij deze uitspraak heb ik ogenblikkelijk een voorstelling en die begint met scheuren in het vel. En ja, dan begint het hopeloze associeren en voordat ik het weet ben ik aangeland bij de ‘onverwoestbare broek’ van het SIRE-filmpje.
Die broek laat me niet los. Ik weet niet wie er nu op zo’n broek zit te wachten. Vanochtend heb ik toch al weer heel wat knee-cut broeken gezien. Ook op andere plekken dan bij de knie zaten in deze skinnybroeken scheuren. En die zijn er niet ingekomen omdat ze zo strak zitten, nee dat hoort en is mooi. Voor de leuke dragers ervan dus geen onverwoestbare broek. Verder denk ik dat ravotten in deze superstrakke broeken nog geen sinecure is. Het blijft me bezig houden, die broek. Neem nou nog eens een keer mijn broertje. Stel je voor, hij is net spontaan op pad om een een potje te gaan ravotten en dan roept zijn moeder hem uit de verte terug omdat hij zijn onverwoestbare broek nog niet aan heeft. Dat is toch om uit je vel te springen! Alle lust tot ravotten zou je vergaan. Hoe blij zou mijn broertje zijn met die f#%king onverwoestbare broek. Niet dus.
Ik zie het als een rem op spontaneïteit, inventiviteit, speellust en exploratiedrang. Zo! En verder denk ik dat een scheur of brandgat in je alledaagse broek een mooie grens aangeeft. Je bent misschien wel iets te ver gegaan en zulke leer- of zo je wilt ontwikkelingsprocessen zijn gewoon goed. Want een mens heeft grenzen nodig.
Voor mij is er nu ook een grens bereikt. De temperatuur onder mijn luifel is tot ongekende hoogte gestegen. Ik ga even lekker ravotten in de Gardon. Ik zie wel of Peter mee gaat.