Onverwoestbare broek

Toen Peter vanochtend aan mij vroeg of ik mee ging, was ik een en al volgzaamheid. Het was bij de tent namelijk zo warm dat het touwtje van mijn ketting als een plakkerig sliertje veterdrop in mijn nek lag. Het kon me niet schelen waarheen, als ik maar in die heerlijk gekoelde bolide van ons kon zitten. Wat kun je soms verbaasd staan van je zelf. Eerst al die volgzaamheid en vervolgens het verlangen om zonder doel in een auto te gaan zitten. Als u mijn vakantieverhaaltjes een beetje gevolgd hebt weet u dat ik al jaren me af vraag wat vakantie nu met je doet. Word je dan wie je ten diepste bent? Nou als dit het dan is, moet ik daar dan zo blij mee zijn?
Volgzaamheid lijkt heel fijn voor degene die gevolgd wordt. Maar als Peter de hele dag tegen mij zegt ‘wat jij wil schat’ weet ik zeker dat ik uit mijn vel zou springen. Met zo’n man wil je toch niet getrouwd zijn.Mijn Peter doet dan ook niet. Lucky me, lucky Peter, want ik ben niet mals als ik uit mijn vel spring. Bij deze uitspraak heb ik ogenblikkelijk een voorstelling en die begint met scheuren in het vel. En ja, dan begint het hopeloze associeren en voordat ik het weet ben ik aangeland bij de ‘onverwoestbare broek’ van het SIRE-filmpje.
Die broek laat me niet los. Ik weet niet wie er nu op zo’n broek zit te wachten. Vanochtend heb ik toch al weer heel wat knee-cut broeken gezien. Ook op andere plekken dan bij de knie zaten in deze skinnybroeken scheuren. En die zijn er niet ingekomen omdat ze zo strak zitten, nee dat hoort en is mooi. Voor de leuke dragers ervan dus geen onverwoestbare broek. Verder denk ik dat ravotten in deze superstrakke broeken nog geen sinecure is. Het blijft me bezig houden, die broek. Neem nou nog eens een keer mijn broertje. Stel je voor, hij is net spontaan op pad om een een potje te gaan ravotten en dan roept zijn moeder hem uit de verte terug omdat hij zijn onverwoestbare broek nog niet aan heeft. Dat is toch om uit je vel te springen! Alle lust tot ravotten zou je vergaan. Hoe blij zou mijn broertje zijn met die f#%king onverwoestbare broek. Niet dus.
Ik zie het als een rem op spontaneïteit, inventiviteit, speellust en exploratiedrang. Zo! En verder denk ik dat een scheur of brandgat in je alledaagse broek een mooie grens aangeeft. Je bent misschien wel iets te ver gegaan en zulke leer- of zo je wilt ontwikkelingsprocessen zijn gewoon goed. Want een mens heeft grenzen nodig.
Voor mij is er nu ook een grens bereikt. De temperatuur onder mijn luifel is tot ongekende hoogte gestegen. Ik ga even lekker ravotten in de Gardon. Ik zie wel of Peter mee gaat.

Sire

Van ochtend lijkt het een onverwoestbaar mooie dag te worden, al begint hij nu wat ongemakkelijk.

Mijn iPad bleek bijna leeg en daarom zit ik nu gebogen in een hoekje onder de luifel met het apparaat op de koelbox te typen. Het snoertje aan de oplader is nu eenmaal niet langer. Maar ik laat er mijn ochtend niet door verpesten. Als digitaal opwarmertje bekijk ik eerst een filmpje van SIRE waarin jongens voor hun ontwikkeling de brandbaarheid van scheten testen en rondsjouwen met autobanden. Ravotten 2.0.
Ondertussen zit mijn Peter voor de luifel met een iPad op schoot. Hij leest een digitaal boek. Het gaat over Peter de Grote, een Russische tsaar. Een man die onder andere door ene Frans Timmermans, ja dat hoort u goed, door ene Frans Timmermans, de kunst van het varen en van het bouwen van schepen is bijgebracht. Een echte en ontwikkelde man dus, die Peter de Grote lijkt mij. Nou ja, hij had wel leermeesters nodig, maar dat zorgde ervoor dat hij goed kon zeilen en zo zelfs een schip voor de ondergang behoed heeft.
Ik vroeg mij af wat SIRE van deze man vindt. Ik weet het niet zo goed. Het denken over wat jongens, dan wel meisjes nodig hebben voor hun ontwikkeling vind ik altijd wat lastig. Mijn broertje bijvoorbeeld was van het klimmen, racen, sjouwen en bouwen. Na drie jaar gekleuterd te hebben liep hij nog weg van school. Maar wat zegt dit? Het is heel goed met hem gekomen.Ik was een braverd, hield van lezen en naar verhalen luisteren en alles wat meester vertelde was interessant. Maar zijn wij tweetjes nu het bewijs van dat jongens moeten ravotten en meisjes niet? N is 2, dat is te weinig. En bovendien kan ik ook nog wel een neefje van de plank trekken die helemaal niet van ravotten houdt.En een ander neefje dat en van ravotten, en van de iPad houdt. Maar ook dat is te weinig bewijs. En om terug te komen op die tsaar, wat heeft ervoor gezorgd dat deze man een schip kon bouwen, een schip kon besturen en dat ook nog van de ondergang kon redden?
Ik denk niet zo moeilijk, dat heeft natuurlijk ook met de zon, de krekels, de luifel en zo nu en dan glaasje wijn te maken. Voor nu zeg ik: gewoon de goede dingen op de goede tijd. Op je stoel als je moet leren wat kubieke meters zijn, je hok uit als je moet leren over de zon en de wolken en zo nu en dan een heerlijke apenkooi. Voor de rest mogen ouders lekker met hun kinderen ravotten.
En voor wat tsaar Peter de Grote betreft zou ik willen zeggen: Sire, ik denk dat uw moeder, ja vooral uw moeder, het heel goed heeft gedaan. Zij zag uw fascinatie voor het water en liet u niet maar papieren bootjes vouwen. Zij wist dat voor het bouwen van boten kennis nodig was en uren stilzitten. Het grote ravotten kwam later wel.
Wat zou SIRE hiervan vinden?

Glijbaan

Ik vind het helemaal top vanochtend. Ik heb mijzelf dit keer niet met uitzicht op een gestaag stromende rivier geposteerd. Nee, mijn uitzicht is op die fraaie auto van ons, die met de vormgeving van een sierlijke zweepslag. Zo omschreef ik het uiterlijk van onze Japanner  met gebruikmaking van enig plagiaat vorig jaar en die omschrijving klopt nog steeds. Verder zit ik onder een boom waarin een krekel al de hele tijd aan het figuurzagen is. De vuilniszak die aan diezelfde boom hangt is door een beest open gekrabd vannacht. Normaal gesproken word je niet blij van  een auto op twee meter afstand als je buiten zit.Ook moet je er niet aan denken dat een buurman een hele middag achter de schutting aan het figuurzagen is. Je hoopt dan dat binnen de kortste keren het figuurzaagje knapt. En een knabbelende rat vlak naast je doet menigeen griezelen. Maar lieve mensen ik vind het helemaal top. Het afgelopen jaar leek mijn hoofd wel een hoofd met stroef draaiende tandwielen. Alles wat in beweging moest komen ging traag en met veel inspanning gepaard. Iedere denk-of doe-exercitie knerste en knarste. En dat andere gedeelte van mijn hoofd, dat gedeelte waarin altijd een gezellige speeltuin gehuisvest was, hield zijn hekken hermetisch gesloten.
Maar nu is het top! Mijn tandwielen hoeven niet eens meer te draaien en het hek van mijn speeltuin staat alweer op een kier. Stiekem ben ik naar binnen geglipt en het voelt alsof ik boven aan een heerlijke glijbaan sta. En ik ga glijden en denk nergens, helemaal nergens aan. Ik zie een olijfboom, een tent, een vuilniszak, ik hoor de mistral door de takken jagen, ik hoor krekels en voel de warme wind over mijn blote armen. Het voelt als een goddelijk moment. Een moment waarop de toekomst weer begint. Ik voel, ik voel me top!