Ik had een fantastische dag. Ik zit hier met een
strak terschellinggezicht achter mijn laptop. Wij gingen fietsen en vandaag zag
ik een dijk, schapen, het IJsselmeer, de zon en machtig veel weiland. Zo nu en
dan zag ik een kerktoren, maar ook keek ik tegen de roze polo van Peter aan. De
man waar ik al meer dan dertig jaar achteraan fiets.
Het mooiste van alles was dat ik me vrij voelde. Ik fietste
in de wind en de zon en zag om me heen het Friese land zoals Benner het ook
gezien moet hebben. Tenminste, dat verbeeldde ik me. Het waaide behoorlijk en
we voelden na flink wat kilometers een ontzettende drang tot ijs opkomen.
Toevalligerwijs stond aan het begin van een doodlopend weggetje een bordje dat naar
een ijsboerderij verwees. Daar konden we niet om heen en we belandden op een
stoffig boerenerf. We drukten op een belletje en er kwam een fris Fries meisje
tevoorschijn. Het boerenijsje was heerlijk. Ik zag ondertussen de koeien in de
stal. Hun staarten zwiepten heen en weer en een boerenzoon wipte behendig
tussen de koeien door om ze van voer te voorzien. En verder was het helemaal
stil.
Toen ons ijsje op was, reden we terug naar het parkeerplekje
van onze grotemensenauto. U weet misschien nog wel dat wij ooit een bus hadden.
Maar dat is sinds enige maanden verleden tijd. Nu rijden wij in een echte auto.
Hij is haringgrijs en sjiek. Dat laatste vind ik. Op een parkeerplaats loop ik
hem dan ook meestal voorbij en moet ik even zoeken voordat ik hem vind. Maar op dit
kleine parkeerstrookje herkende ik hem direct en dit kwam ook door iets anders.
En daar begint mijn verwarring dus. Ik herkende onze auto aan de fietsendrager.
De fietsendrager die ervoor gezorgd had dat ik een fantastische dag had.
Maar ik deed iets stoms. Ik maakte een foto van het geval en
plaatste hem op Facebook. Daarmee gaf ik meteen een kijkje in mijn ziel. Ik
biechtte iets op in de trant van dat ik nu toch echt wel een bepaalde leeftijd
had bereikt. En dat we nu tot een speciale categorie mensen gingen behoren.
Stom stom.
Meteen barstte het los op facebook. Men had het over trainingspakken,
human nature, pakjes drinken en wat dies meer zij. Met dank aan Birgit
Kaandorp. Wat wel opvallend was dat de mensen die reageerden ook van een
bepaalde leeftijd waren. Wat zouden zij doen in hun vrije tijd? Een beetje in
de tuin zitten? Tafel dekken en opruimen? Een beetje bruine benen kweken? Ingewikkelde boeken lezen? Al die dingen doe
ik al zo vaak. Best saai eigenlijk. Al schrijvende bedenk ik nu dat die
fietsendrager eigenlijk een statement is. Voor mij betekent die fietsendrager ‘NOU
IS HET KLAAR!’ En als ik weg wil, dan ga ik weg. Al mijn kamerbewonende
kinderen zijn van harte welkom in mijn huis en in mijn tuin, maar als ik weg
wil, dan ga ik. En zo zaten er vandaag kinderen bruin te bakken in mijn tuin,
ze lazen wat, ze prikten een vorkje en ruimden de vaatwasser in. Maar ik was
afwezig. Ik fietste in het heerlijkste landschap dat je vandaag bedenken kon.
Nee ik had geen trainingspak aan. Ik had zo’n hemdje aan met een elastiekje
onderin, daar houden dames van een zekere leeftijd van, vooral als ze enigszins
corpulent zijn. Het kan me allemaal niks schelen.
Ik weet het zeker, als je de vijftig gepasseerd bent, dan
beginnen er allemaal leuke dingen. Dan ben je opeens vrij! Ik fiets, ik werk,
ik studeer, ik trek aan waar ik zin in heb, het maakt me niet uit. Ik voel me
vrij. Met een fietsendrager is helemaal niks mis. En ook niet met een trainingspak
en al helemaal niet met een pakje drinken. Ik weet wat ik ga doen. Ik ga vragen
aan Peter of hij de fietsendrager achter op mijn rode autootje wil zetten. En
hiermee wil ik een statement maken.
Iedereen mag weten dat er achter het stuur van deze Toyota
Yaris, ja met verhoogde zit, een vrije vrouw zit. Ik laat me niet kisten door
beeldvorming. Als ik weg wil, dan ga ik weg. Als ik wil fietsen, dan ga ik
fietsen. En als ik een trainingspak aan wil, dan doe ik dat, ook al istie roze
en paars.
Zo, dat wilde ik even met jullie delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten