Qmusic

Sommigen weten het. Zij weten dat mijn rode autootje mijn grootste vriend is. Ik heb hem nodig om me te verplaatsen van A naar B. Er waren tijden dat wij autoloos waren. Wij waren heel milieubewust. Ik had een zeepklopper, gebruikte katoenen luiers en haalde wekelijks een emmer melk bij boer Eshuis. Verder deden wij alles, maar dan ook alles, lopend of op de fiets. Goed hè? Nou ja, ik moet u eerlijk bekennen dat het ontbreken van een auto waarschijnlijk ook een vorm van principieel geldgebrek was. En nu schrijf ik dat mijn autootje mijn grootste vriend is. Wat kan een mens veranderen.

Het lijkt mij dat ik iets uit te leggen heb. Eigenlijk is het niet mijn autootje dat mij bovenstaande liefdesverklaring ontlokte, maar mijn autoradio. Ik vind niets heerlijker dan in mijn auto naar de radio te luisteren.’s Morgens vroeg zoef ik met Radio 4 over de A28 naar mijn werk. Vrijwel gedachteloos heb ik mijn handen aan het stuur en draaien Bach, Telemann en Monteverdi rondjes om mijn hoofd. Maar afgelopen week was ik opeens heel alert. Wat hoorde ik daar? Ik hoorde bij het kleine drupje nieuws dat Radio 4 tegenwoordig schenkt, dat op een zolder ergens in Frankrijk een echte Caravaggio was ontdekt. Wow! Ik had net de hele zolder van mijn moeders huis leeg gehaald. Het meest waardevolle dat ik daar gevonden had, was een ingelijste plaat van een roos. Mijn vader had die ooit op ingenieuze wijze met spelden aan het schuine dak bevestigd. Maar hier hoorde ik dat iemand een Caravaggio op zolder gevonden had. Het zou je maar overkomen.  

Tot voor enige jaren terug wist ik ook niet wie Caravaggio was. Ik zal het uitleggen. Hij is de Rembrandt van Italië. Net als Rembrandt, deed hij ook iets met licht. Ik geeft toe, het was even wennen, maar nu ben ik dol op Caravaggio. Zijn rood, is het mooiste geschilderde rood dat ik ken. Misschien houdt u niet van rood, of bent u er zelfs bang voor, maar dit rood moet u toch eens zien. En hij schildert prachtige jongens. Toen mijn zoon nog een topknot had, zag ik het niet, maar nu hij van kapsel veranderd is en een grote bos donkere krullen heeft, past hij zo in een schilderij van Caravaggio. Houd ik daarom misschien van Caravaggio?

Gisteren ben ik ook op mijn zolder geweest. Toen ik mijn hoofd boven het trapgat uitstak, werd meteen alle hoop de grond in geboord. Onmogelijk dat ik hier een onverwachte kunstschat zou treffen. Een mêlee van 21^e-eeuwse trainingsbroeken, oneven paren sokken, afgekeurde T-shirts, sneakers en wat dies meer zij versperde de overloop. Het laminaat was niet meer te zien en toen ik goed luisterde hoorde ik een zacht snurkje. Ik maakte een paadje door de zooi en schuifelde naar de slaapkamer van mijn jongste zoon.

Binnen gekomen duwde ik eerst een klein raampje open voor wat frisse lucht en toen ik de luxaflex had opgetrokken, zag ik het opeens. Ik had er ook één gevonden! Ik geloofde het bijna niet. Ik zag daar, weliswaar onder een donaldduckdekbedhoes waar geen afscheid van genomen kon worden, een echte Caravaggio liggen. Onschuldig, met donkere krullen. Van geen kwaad bewust snurkte dit kunstwerk rustig door. Maar in mijn hoofd begon Monteverdi rondjes te draaien. ‘Pur ti miro’ neuriede ik zachtjes, toen ik, nog ietwat beduusd, over het paadje terug naar de trap schuifelde.

Dertig miljoen zou de Franse Caravaggio moeten opleveren. Groot gelijk, maar mijn Caravaggio is onbetaalbaar. De ergernis over de 21^e-eeuwse troep was als sneeuw voor de zon verdwenen. Wie zou daar nog over zeuren alstie net een echte Caravaggio heeft gevonden.

We zijn een dag verder. Mijn Caravaggio moet straks een 21^e-eeuwse toets gaan maken. Ik breng hem met mijn autootje weg, omdat hij zijn been in het gips heeft. Zodra we zitten zoekt hij Qmusic op. Hij zegt niets, maar kijkt tevreden voor zich uit. Nog een liefhebber dus. Als we aangekomen zijn schuift hij zijn pet achterstevoren over zijn krullen. Daar gaat hij met zijn krukken, klep in de nek en niemand heeft weet van deze Caravaggio.

‘Pur ti miro’, neurie ik nogmaals zachtjes. Ik start de auto en tevreden rijd ik naar huis terug.