Ik stam nog uit de tijd dat je bij het woord ‘zelfreflectie’ eerst je wenkbrauwen fronste en daarna bedacht dat het waarschijnlijk iets met een spiegel te maken had. Ook in mijn opleiding tot ‘volledig bevoegd onderwijzer’ (hoezo gender) kwam het woord niet voor. We dachten wel na hoor, bijvoorbeeld over ‘het recht van opstand’ en over zomerdijken en winterdijken en forumlezen. Maar over onszelf nadenken, dat deden we in eigen tijd.
Ter geruststelling, ik heb na 1981 nog het één en ander bijgeleerd.
Ik hoorde ik afgelopen week iets dat mij toch tot enige zelfreflectie noopte. Mijn jongste en ook mijn rustigste collega gebruikte een woord waarmee hij zijn generatie aanduidde. Ik had het goed gehoord, hij zei ‘bolpuntcomgeneratie’. Ik wist meteen wat hij bedoelde. Ooit had ik een boek besteld bij de betreffende firma. Nog geen vierentwintig uur later lag het op de mat. ‘Nou, dacht ik toen, zo snel hoeft het nu ook weer niet’. En ik vroeg me af wat er aan de hand was met ons. Konden we niet meer een beetje hunkeren, een beetje verlangen?
De jonge rustige collega bekende dat hij er ook zo eentje was: bestellen en hebben. Nu!
Maar hoe zit dat met mij dan? Mijn zelfreflectie begon.
In Trouw las ik dat mijn generatie, geboren tussen 1955 en 1965, ooit ‘de verloren generatie’ werd genoemd. Dat blijken wij dus helemaal niet te zijn. Wij zijn de meest geprivilegieerde generatie op het moment. Wat zeg ik, ik denk dat juist wìj de bolpuntcomgeneratie zijn. Laat ik voor mezelf spreken. Alles wat we wilden heeft al bij ons op de mat gelegen, vaak nog eerder dan we dachten.
Om terug te komen op die jongste collega. Hij wilde zich trainen in het verlangen. Zo noem ik dit nu maar even, omdat verlangen een heerlijk werkwoord is. Toen ik zijn klaslokaal uitliep realiseerde ik me dat hij vorige week zo’n prachtige geduldige en doordachte instructie aan zijn leerlingen had gegeven. Een instructie die je aan alle kinderen zou gunnen. Iets om naar te verlangen. Maar het was er al! Zo bolpuntcom kan het dus ook zijn. Voordat je er erg in hebt is het er al. Geeft je jongste collega een les om je vingers bij af te likken.
Een ding weet ik nu wel zeker. De bolpuntcomgeneratie is zeker geen verloren generatie. Het is een generatie die ons verrast en doet verlangen naar meer.
Tot zover mijn reflectie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten