Doeslief

Ja, dat is de naam die SIRE bedacht heeft voor een nieuwe campagne voor ons Nederlanders. Ik weet niet

hoe het u vergaat, maar ik krijg op een bepaalde manier kriebels van deze naam. In de eerste plaats rijmt het vreselijk op poeslief. En bij poeslief denk ik toch echt aan huichelen. Aan zeggen dat iemand er prachtig uitziet, terwijl je net bij jezelf opgemerkt hebt dat de kleur van het vest iemand op een bedorven vaatdoekje doet lijken. Nee, poeslief heeft een nare bijsmaak.

En verder is doeslief natuurlijk beroerd geschreven. En als je uit het onderwijs komt houd je daar niet van.

En ten derde denk ik bij een door de overheid gesubsidieerde campagne ook nog eens aan het acteren van de overheid herself. Hoe lief is de overheid zelf? Hoe ruimhartig is onze overheid ten aanzien van ontheemden en mensen die moeite hebben zich op wat voor manier dan ook staande te houden in onze maatschappij, in deze wereld. Ik heb daar zo mijn vragen bij.

En vandaag kom ik in de kerk en daar gaat het ook over doeslief. Wat moet ik hiermee.

Volgens mij ben ik best lief voor anderen. Al merk ik wel dat ik me bij het schrijven van dit verhaaltje in moet houden. Zo lief ben ik uiteindelijk niet en dat weet ik maar al te goed. Ik ben niet zo’n pareltje. En met elkaar zijn we in de kerk ook geen mooi parelsnoer, dat weten we allemaal. Maar daarvoor gaan we dan ook naar de kerk.

In de kerk zoek ik een God die groter, vele malen groter is dan ikzelf ben.  Die vele malen groter is dan het woord ‘lief’ kan uitdrukken. Daar zoek ik een God die mij leidt naar het grote Mokum. Daar waar vrede en gerechtigheid hand in hand lopen in de ochtendzon. Dit laatste heb ik niet van mijzelf. Ik vond de zin ergens en heb hem in mijn hart gesloten. Het spreekt over een God van recht. Van rechtvaardigheid. En dat is wat we nodig hebben in deze vaak zo onrechtvaardige maatschappij, in deze vaak zo onrechtvaardige wereld.

Nee ‘doeslief’ is een zouteloos, gemakkelijk verzoek aan ons Nederlanders, aan ons kerkgangers. ‘Wees rechtvaardig’, dat lijkt mij meer een opdracht aan ons. Dat gaat dieper en is ook niet altijd lief. Dat is veel moeilijker, maar als we het doen dan lopen vrede en gerechtigheid misschien nu al hand in hand in de ochtendzon. Een klein beetje Mokum op deze wereldbol.

Internationale Vrouwendag

Soms heb je een kort gesprek met iemand gehad en daarvan is de echo sterker dan het gesprek zelf. Ik

had dat nadat ik met mijn leidinggevende gesproken had. Zij gebruikte het woord ‘afromen’. Ik lever mijn leven lang al een kleine strijd tegen overgewicht. Misschien kun je afvallen ook wel vergelijken met afromen. Het overtollige vet moet eraf. Dat is logisch, want overtollig vet heb je niet nodig. Het kan voor allerlei lichamelijk ongemak en zelfs nog erger zorgen.

In dit verband ging het over mij. Niet dat zij mij wilde afromen, maar ik bleef er over kauwen en ik werd er niet vrolijker van. Over een week ben ik 58. Een gegeven waar ik op dit moment zo nu en dan last van heb. Ik kijk regelmatig terug op mijn onderwijsleven. En dat is inmiddels best lang. Ik heb veel gewerkt, heb veel kinderen gezien, veel collega’s gehad, veel ouders gesproken, opleidingen gevolgd en expertise opgebouwd. Ja, en ik heb een LB-schaal.

En dan valt opeens het woord ‘afromen’. Kennelijk hoor ik in die categorie. Ik mag nog hopen dat dat financieel ingegeven is, al voelt ook dat waardeloos. Ooit was de LB-schaal de prikkel tot ontwikkeling. Nou is de ontwikkeling er en behoor je tot de overtollige room. Of is de expertise die je hebt opgebouwd opeens van geen waarde meer.

Dan klinkt er nog een echo. Ik moet terugdenken aan 1984. Ik was in december 1983 getrouwd. Van het schoolbestuur mocht ik de cursus afmaken, maar dan moest ik toch echt ontslag nemen. Want getrouwd. Dat Peter geen werk had telde niet mee. Ik wilde geen ontslag nemen. Maar het bestuur bleef aandringen en kwam zelfs bij mij thuis om mij dat nogmaals duidelijk te maken.

Vreemd genoeg was het wel datzelfde bestuur dat aanklopte bij de getrouwde vrouwen als er ingevallen moest worden. Toen bleken deze opeens onmisbaar. Internationale Vrouwendag was nog niet uitgevonden, maar was wel heel hard nodig.

Plotseling krijg ik een helder inzicht. Volgende week wordt er gestaakt in het onderwijs. Een van de leidende items is het gebrek aan leerkrachten. Ik denk nu dat als er afgeroomd gaat worden, binnen de kortste keren er weer een bestuur op je stoep staat met de vraag of je alsjeblieft wilt invallen. Ik denk dan dat ik dat best zou willen, maar dan wel met een flinke bonus. Daarvan krijg je weer vet op de botten! Pas de problème.

En verder denk ik dat ik maar Internationale Vrouwendag ga vieren.
Ik mag er zijn, inclusief LB-schaal, wel of niet getrouwd.